Serce to najpiękniejsze słowo świata

...Serce to najpiękniejsze słowo świata
Serce to w życiu najcudniejszy skarb
Serce - miłości hymn co w słońce wzlata
To baśń skrzydlata to szczęście i zaklęty czar

Serce płonący wiecznie w piersiach ogień
Serce to najcudniejszy w życiu skarb
Serce to czyjeś imię takie drogie
To szał i ogień co niebo z ziemią splótł i zwarł...

Irena Santor

KRS 0000037904

Wpłaty prosimy kierować na konto Fundacja Dzieciom "Zdążyć z Pomocą" 

Alior Bank S.A. 15106000760000331000182615 

Tytułem 30502 Michalski Jan Kraków darowizna na pomoc i ochronę zdrowia. 
Dziękujemy w imieniu Jasia.

www.janekmichalski.blogspot.com

Dinodrama

Dziś wymyśliliśmy wspaniałą zabawę. Wykorzystaliśmy do niej grę o dinozaurach. Stawaliśmy się różnymi dinozaurami z kart i przeżywaliśmy to, co i one przeżywały. A było to tak:
Dzieliliśmy się rolami- ktoś był jajem dinozaura a tata i np. ja wybrałem z planszy, którymi dinozaurami jesteśmy.

Następnie wybieraliśmy przygodę np. Epoka Lodowcowa. 

Róża stawała się jajem dinozaura. Tata odczytywał tekst z karty przygody: Nadchodzi kolejna epoka lodowcowa. Klimat staje się coraz mroźniejszy. Długie okresy mrozu utrudniają poszukiwania żywności.... Jako dwa Brontozaury stąpamy ciężkimi krokami i szukamy pożywienia. Nagle natrafiamy na... jajo dinozaura!

Trzeba się nim zaopiekować! Jest okropnie zimno, więc trzeba otulić jajo.. 

To pomaga! Ciepło sprawia, że skorupa zaczyna pękać, a z niej wychodzi malutki... Brontozaurek! 

Dzieci świetnie wczuły się w klimat tamtych czasów. Przedzieraliśmy się przez gęste zarośla, pokonywaliśmy głębokie rozpadliny, uciekaliśmy przed rzeką lawy, przeżyliśmy huragan, pożar lasu, walczyliśmy z T-Rexem... uffff! Ogranicza nas tylko wyobraźnia.

Dinobuty

"Nie chcę chodzić w tych butach"!Zapewne rodzice dzieci, które są zmuszone nosić ortezy, słyszą ten protest. Nic dziwnego. Wszyscy chodzą w domu na boso, latem w sandałach a ja to co? Plastiki i ciężkie buty? Postanowiliśmy wykorzystać prawdziwą pasję Janka- dinozaury. Oto kilka etapów przygotowania "dino
butów".

 Potrzebne są: filc, nożyce, klej, igła i nitka, rzepy (aby "łapy dinozaura" zamocować nie na stałe, ale w razie potrzeby. Można znaleźć lepszy patent)

Dinobuty niezłe- dinozaury wdały się w bójkę widząc coś takiego...

 Mimo tego, trzeba motywować dodatkowo Janka, aby chciał w nich chodzić.

Gdzie są inne dzieci?

To ja, a wokół mnie puste ławki. Gdyby na każdej z nich siedziało dziecko w moim wieku, prawdopodobnie byłoby zdrowe. Nie miałoby problemów z chodzeniem. Gdzie są dzieci? Po prostu sobie poszły... a ja zostałem. Gdyby na to spojrzeć w nieco inny sposób, to jestem w jakiś sposób kimś wyjątkowym. Pewnie nie raz będą się pojawiać pytania w mojej głowie i na ustach moich i moich najbliższych- ale dlaczego akurat to ja? Czy warto pytać? Tak! Czy poszukiwania odpowiedzi będą zwieńczone sukcesem? To już nie jest takie pewne. Mamy nadzieję, że damy radę to udźwignąć. Wiemy już, że nie jesteśmy sami. To dodaje otuchy na trudniejsze chwile. Wszystkim, którzy nas "otulają" dziękujemy.